język
Encyklopedia PWN
język z zachodniej grupy języków germańskich;
serbsko-chorwacki język, język chorwacko-serbski,
do okresu rozpadu Jugosławii (w latach 90. XX w.) najczęściej stosowane określenie języka z grupy południowosłow. używanego przez Serbów, Chorwatów, Czarnogórców i bośniackich Muzułmanów;
język z rodziny języków romańskich;
język z zachodniej grupy języków germańskich;
język należący, m.in. wraz z językami fryzyjskim, holenderskim, niem., do zachodniej grupy języków germańskich;
język należący do południowo-zachodniej grupy języków semickich; terminem tym określa się 2 różne języki: 1) południowo-arabski, zachowany w inskrypcjach z Arabii Południowej, i języki współcz. (sokotri, mehri, szchauri); jest blisko spokrewniony z językami semickimi Etiopii (gyyz, amharski i in.); 2) północno-arabski, rozpowszechniony obecnie w całym świecie arabskim.
