francuski język
 
Encyklopedia PWN
francuski język,
język z rodziny języków romańskich;
poza Francją i jej terytoriami zamorskimi j.f. jest używany w walońskiej części Belgii, w Szwajcarii rom., w Quebecu (Kanada), Dolinie Aosty (Włochy), na Haiti, Antylach, w Gujanie, w Afryce Północnej, Zachodniej i Środkowej, na Madagaskarze; wywodzi się z łaciny, która po podboju Galii przez Juliusza Cezara wyparła język celtycki; najstarszy zabytek — przysięgi strasburskie z 842; 3 okresy języka: starofr. (IX–poł. XIV w.), średniofr. (od poł. XIV–XV w.), nowofr. (od XVI w.); pierwotnie wiele dialektów, od XII w. gł. językiem kult. — dialekt Paryża, który od XV w. jest wyłącznym językiem lit. północnej Francji; 1539 edykt z Villers-Cotterêts nakazał używanie języka francuskiego jako adm. także w południowej Francji, gdzie przewagę miał język prowansalski; 1635 założenie Akad. Fr., która objęła patronat nad poprawnością i doskonaleniem języka francuskiego; ortografia ustalona w XVIII w.; od XVII w. język francuski rozszerza się poza granice macierzystych obszarów, wraz z asymilacją kultury fr. przez różne narody eur., m.in. Polskę.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia