homo sapiens
Encyklopedia PWN
Homo sapiens
nazwa człowieka rozumnego, → człowiek.
[łac.],
Homo erectus
gatunek hominida, który wyewoluował prawdopodobnie w Afryce ok. 2 mln lat temu z populacji Homo habilis, a następnie rozprzestrzenił się na tereny Azji i Europy.
[łac.],
w szerokim pojęciu wszystkie gatunki wyróżniane w obrębie rodzaju Homo (człowiek — Antropologia), opisane na podstawie zachowanych szczątków kostnych z końca pliocenu i z plejstocenu, od najstarszych: Homo habilis, przez Homo erectus do Homo sapiens (antropogeneza); w bardziej zawężonym zakresie, zwyczajowo pojęcie to obejmuje Homo sapiens ze środkowego paleolitu, w tym archaiczne pod względem anatomicznym formy człowieka rozumnego, neandertalczyka (neandertalski człowiek), i anatomicznie współczesnego, z paleolitu górnego, dawniej określane jako Homo sapiens fossilis.
całokształt procesów ewolucyjnych, które doprowadziły przez długofalowe zmiany genetyczne do przekształcenia się form przedludzkich w formy człowieka współczesnego (Homo sapiens), którego historia rodowa (i rodziny człowiekowatych) jest ciągle przedmiotem badań i szerokich dyskusji naukowych.
Border, Border Cave,
jaskinia w RPA, w górach Lebombo, w Transwalu Wschodnim, w pobliżu granicy RPA z Suazi;
