harmoniczne
Encyklopedia PWN
mat. funkcja spełniająca równanie Laplace’a; dokładniej — funkcja rzeczywista u (określona na otwartym podzbiorze Ω przestrzeni ℝ, n ≥ 2, mająca ciągłe pochodne cząstkowe do rzędu 2. włącznie), która spełnia równanie 
dla wszystkich x ∈ Ω.
dla wszystkich x ∈ Ω.
generacja harmonicznych światła, powielanie częstości światła,
wytwarzanie z promieniowania laserowego o częst. podstawowej (ω) promieniowania o częst. będących wielokrotnością częst. podstawowej (2ω, 3ω, ... , nω );
termin stosowany niekiedy na określenie drgań harmonicznych.
dla liczb a1, a2, ... , an, różnych od zera — liczba określona wzorem n/(1/a1 + 1/a2 + ... + 1/an);
analiza harmoniczna, analiza fourierowska,
dział matematyki obejmujący teorię szeregów Fouriera, przekształcenia Fouriera oraz ich liczne uogólnienia i zastosowania.
