harmoniczne

Encyklopedia PWN

muz. system organizacji materiału dźwiękowego w muzyce eur., panujący od ok. poł. XVII do pocz. XX w., zw. też systemem funkcyjnym, systemem tonalnym lub tonalnością dur-moll.

flażolet

[fr.],

muz.:

hard bop, neo bop,

nurt w jazzie, dominujący w 2. połowie lat 50.;

harmonia

[gr., ‘zgodność dźwięków, kształtów’],

muz.:

Haydn

[haⁱdn]

Joseph

, ur. 31 III 1732, Rohrau, zm. 31 V 1809, Wiedeń,

kompozytor austriacki przedstawiciel klasycyzmu w muzyce, najstarszy z tzw. klasyków wiedeńskich.

homofonia

[gr.],

muz. rodzaj techniki kompozytorskiej, a także rodzaj faktury muz., którego istotą jest priorytet jednej melodii (najczęściej w głosie najwyższym) w stosunku do akompaniamentu harmonicznego (akordy, figuracje), w przeciwieństwie do polifonii;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>