harmonia
Encyklopedia PWN
jedna z teorii → symetrii kryształu.
określenie wprowadzone przez G.W. Leibniza na oznaczenie z góry ustanowionego przez Stwórcę porządku w świecie, dzięki któremu monady, mimo że nie mogą wzajem na siebie oddziaływać, tworzą porządek i harmonię.
teoria powstała w szkole pitagorejskiej, głosząca, że ciała niebieskie pozostające we wzajemnych stosunkach liczbowych, rozbrzmiewają stałą harmonią.
językozn. w językach ałtajskich i uralskich uzależnienie jakości samogłoski sufiksu od samogłoski rdzenia, wskutek czego w wyrazie występują samogłoski jednego typu: przednie lub tylne;
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
