generatywny
Encyklopedia PWN
fonologia
nauka o zależnościach pomiędzy elementami fonetycznymi oraz o funkcjach tych elementów w języku;
[gr. phōnḗ ‘głos’, ‘dźwięk’, lógos ‘słowo’, ‘mowa’],
psychol. zdolność do wytwarzania czegoś, co jest nowe i zarazem wartościowe, np. ładne, trafne, prawdziwe lub użyteczne;
największy współcz. językoznawca amer., wybitny myśliciel.
językoznawca;
fizjol. wytwarzanie nowych organizmów roślinnych, reprezentujących różne jednostki systematyczne przez organizmy rodzicielskie, realizujące się przez 2 typy rozmnażania: bezpłciowe (wegetatywne) i płciowe (generatywne, seksualne, gamogeniczne) dominujące u roślin nasiennych, występuje u części roślin niższych (np. glonów).
odmienność w budowie i funkcjonowaniu jąder w obrębie jednej komórki, tworzących tzw. aparat jądrowy;
