dźwiękową
Encyklopedia PWN
film
[ang.]:
muzyka
muz. sztuka, której tworzywem są percypowane przez ludzi dźwięki, wytwarzane przez nich głosem i/lub za pomocą instrumentów muzycznych;
[łac. < gr.],
muz. system organizacji materiału dźwiękowego w muzyce eur., panujący od ok. poł. XVII do pocz. XX w., zw. też systemem funkcyjnym, systemem tonalnym lub tonalnością dur-moll.
jeden z głównych składników dzieła filmowego, niekiedy też funkcjonujący samodzielnie.
akustyka
dział fizyki i techniki tradycyjnie obejmujący naukę o dźwięku rozumianym jako zjawisko słyszalne, związane z rozchodzeniem się fal sprężystych w ośrodku gazowym, a w miarę rozwoju także w ośrodkach ciekłym i stałym.
[gr. akoustikós ‘dotyczący słuchu’],
fonografia
utrwalanie przebiegów akustycznych w postaci tzw. ścieżek dźwiękowych na mechanicznych, magnetycznych lub optycznych nośnikach dźwięku (takich jak walce, taśmy, płyty itp.), umożliwiających ich wielokrotne odtwarzanie za pośrednictwem głośników;
[gr. phōnḗ ‘głos’, ‘dźwięk’, gráphō ‘piszę’],
