diagnostyczne
Encyklopedia PWN
tylna, wewn. część gałki ocznej;
elektrodiagnostyka
med. metoda diagnostyczna wykorzystywana do badania pobudliwości mięśni i nerwów, przewodnictwa nerwowego i połączenia nerwowo-mięśniowego;
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, diagnōstikós ‘umiejący rozpoznawać’, ‘rozpoznawczy’],
metoda badania mózgu za pomocą elektroencefalografu, polegająca na pomiarze i rejestracji przebiegów czasowych potencjałów elektrycznych mózgu i ich analizie.
elektrografia
med. metoda badania komórek, tkanek (zwłaszcza mięśniowej i nerwowej) oraz narządów na podstawie rejestracji i analizy przebiegów czasowych potencjałów elektr. przez nie generowanych (potencjały bioelektryczne).
[gr. ḗlektron ‘bursztyn’, gráphō ‘piszę’],
jedna z metod diagnostycznych elektrografii polegająca na ocenie mech. czynności serca na podstawie analizy jego czynności elektr. (towarzyszącej mech. pracy serca i ją wyprzedzającej);