Pojezierza Chełmińsko Dobrzyńskiego
Encyklopedia PWN
najdalej na wschód wysunięta część Pojezierzy Południowobałtyckich, położona po pr. stronie doliny Wisły i po obu stronach jej dopływu, Drwęcy;
południowa część Pojezierza Chełmińsko-Dobrzyńskiego, na północ od Kotliny Płockiej i na południowy wschód od Doliny Drwęcy;
Południowobałtyckie, Pojezierza, niem. Südbaltischer Landrücken,
część Niżu Środkowoeur., w Polsce i Niemczech ograniczona od północy Pobrzeżem Południowobałtyckim, od południa — zasięgiem zlodowacenia Wisły, stanowiącym wyraźną granicę krajobrazową;
północno-zachodnia część Pojezierza Chełmińsko-Dobrzyńskiego;
wysoczyzna w zachodniej części Pojezierza Chełmińsko-Dobrzyńskiego, między dolinami Drwęcy, Osy i Doliną Dolnej Wisły; pow. ok. 2,2 tys. km2;
południowo-zachodnia część Pojezierzy Wschodniobałtyckich, w Polsce i obwodzie królewieckim (północny skraj), między pojezierzami: Iławskim i Chełmińsko-Dobrzyńskim na zachodzie a Litewskim na wschodzie;
