Mazurskie, Pojezierze

Mazurskie, Pojezierze,

południowo-zachodnia część Pojezierzy Wschodniobałtyckich, w Polsce i obwodzie królewieckim (północny skraj), między pojezierzami: Iławskim i Chełmińsko-Dobrzyńskim na zachodzie a Litewskim na wschodzie;

pow. ok. 13,2 tys. km²; obejmuje ciągi moren czołowych 3 gł. faz zlodowacenia Wisły; rzeźba bardzo urozmaicona; łańcuchy wzgórz morenowych (kulminacja na Wzgórzach Szeskich, 309 m), zagłębienia bezodpływowe, kemy, ozy, w południowej części pola sandrowe; liczne jeziora (zajmują ok. 7% pow. regionu), m.in. 2 największe w Polsce — Śniardwy i Mamry oraz Niegocin, Nidzkie, Roś, Tałty; rzeki wypływające z P.M. należą do dorzeczy Narwi (Omulew, Rozoga, Szkwa, Pisa, Ełk) i Pregoły (Łyna z Guberem, Węgorapa); klimat P.M. cechują: stosunkowo długie i mroźne zimy, krótki okres wegetacyjny (180–190 dni), duże zróżnicowanie regionalne związane z wysokością n.p.m. oraz skupieniem powierzchni wodnych i leśnych (np. roczna suma opadów waha się od 550 mm do 700 mm); lasy iglaste (gł. sosna i świerk), liczne torfowiska z reliktami roślinności tundrowej; w okolicach jez. Śniardwy utworzono Mazurski Park Krajobrazowy; region turyst.-wypoczynkowy i sportów wodnych; gł. m.: Olsztyn, Giżycko, Ełk, Szczytno, Kętrzyn, Węgorzewo. W obrębie P.M. wyróżnia się 7 jednostek fizycznogeogr.: pojezierza — Olsztyńskie, Mrągowskie i Ełckie, krainy — Wielkich Jezior Mazurskich i Węgorapy oraz Równinę Mazurską i Wzgórza Szeskie.

Tałty, widok jeziora (Pojezierze Mazurskie)

Śniardwy, jezioro w okolicach wsi Łuknajno

Szeskie Wzgórza, region Pojezierza Mazurskiego