Inżynieria środowiska
Encyklopedia PWN
dyscyplina nauki i techniki obejmująca zespół przedsięwzięć inżynierskich zmierzających do utrzymania środowiska przyrodniczego w stanie równowagi i zdolności do samooczyszczania i samoodnowy, a w przypadkach zdarzających się dewastacji środowiska (awarie, katastrofy, zbyt intensywna działalność gospodarcza) — do jego rekultywacji.
inżynieria
twórczość techniczna (głównie wynik działalności inżynierów), której wynikiem jest obiekt (prototyp), metoda produkcji (technologia) lub zmiana stanu środowiska.
[łac. incingere ‘otoczyć miejsce budowlą obronną’, ingenerare ‘tworzyć’],
inżynieria chemiczna i procesowa, dawniej inżynieria chemiczna,
nauka techn., która korzystając z metod i wiedzy z zakresu matematyki, fizyki, chemii i biologii, a także ekonomii, zajmuje się procesami, w których ulegają zmianie skład i/lub właściwości materii, w wyniku przemian natury chem., biochem. lub fizykochemicznej.
ochrona wszystkich elementów środowiska przed niekorzystnym wpływem działalności człowieka i zachowanie ich możliwie naturalnego charakteru; także racjonalne, zgodne z prawami przyrody i rozwoju społecznego kształtowanie środowiska życia człowieka w taki sposób, aby elementy przyrody łączyły się harmonijnie z wytworami techniki i cywilizacji.
dziedzina nauki i techniki zajmująca się badaniami, projektowaniem, budową i użytkowaniem budowli hydrotechnicznych śródlądowych i morskich;
inżynieria bioprocesowa, inżynieria biochemiczna, bioinżynieria,
gałąź inżynierii chem. i procesowej zajmująca się techn. realizacją procesów biotechnol. (biotechnologia), tj. procesów przebiegających z udziałem organizmów żywych lub ich części, procesów, w których zasadniczym elementem jest przemiana biochemiczna;
