typologiczny podział łąk,
roln. klasyfikacja (systematyzacja) użytków zielonych zróżnicowanych pod względem siedliskowo-florystycznym, oparta na kryteriach fizjograficzno-siedliskowych;
typologiczny podział łąk
Encyklopedia PWN
pierwsze próby klasyfikacji pochodzą z XVIII–XIX w.; użytki zielone dzielono wówczas na grupy wg: położenia, wydajności, składu florystycznego, typu gleby i uwilgotnienia; współcz. t.p.ł. został oprac. 1954 przez J. Bury-Zaleską i J. Prończuka; wraz z systematyką fitosocjol. stanowi on podstawę oceny łąk; od 1994 obejmuje 3 typy: niżowe dolinowe (0–300 m n.p.m.), niżowe pozadolinowe (150–300 m n.p.m.) i łąki terenów górzystych (podgórze 300–500 m n.p.m., łąki górskie 500–1000 m n.p.m., łąki wysokogórskie powyżej 1000 m n.p.m.); w obrębie powyższych typów wyróżnia się, na podstawie cech siedliskowych, 4 grupy łąk: grądy, łęgi, murszowiska (łąki pobagienne) oraz bielawy (łąki bagienne).
