-
Tybet, tybet. Pö,kraj w środkowej Azji na Wyżynie Tybetańskiej;
-
Tybetańska Księga Umarłych, tybet. Bar-do-t‘os-grol-cz‘en-morytualny tekst buddyzmu tybet., wykorzystywany w praktyce rel.;[‘wielkie wyzwolenie z bar-do przez słuchanie’],
- gł. język z grupy języków tybetańskich;
-
tybetańskie języki, języki bodyjskie,języki z grupy języków tybetańsko-birmańskch;
- → indyjskie pisma.
- grupa języków należąca do języków tybetańsko-kareńskich z rodziny chiń.-tybetańskiej;
- wg nowszej klasyfikacji gałąź języków chiń.-tybet. obejmująca języki tybet.-birmańśki i kareński (gł. w autonomicznym stanie Karen w południowo-wschodniej Birmie).
-
Tybinga, Tübingen ,m. w południowo-zachodniej części Niemiec, w kraju związkowym Badenia-Wirtembergia, nad rz. Neckar.
- orientalista niem.;
- miasto w województwie śląskim, pow. grodzki, na pograniczu Wyż. Katowickiej, Pagórów Jaworznickich i Równiny Pszczyńskiej, nad Gostynią i Jez. Paprocańskim, na południowym skraju GOP.
-
Tycjan, właśc. Tiziano Vecellio, ur. między 1485 a 1490, Pieve di Cadore, zm. 27 VIII 1576, Wenecja,włoski malarz i rysownik.
- miasto w województwie podkarpackim, w powiecie rzeszowskim, na Pogórzu rzeszowskim, między rz. Strug a potokiem Hermanówka, na południe od granicy Rzeszowa.
- ukr. poeta i tłumacz;
- pismo społ.-lit., wyd. 1873–1906 w Piotrkowie Trybunalskim;
- tygodnik wyd. 1874–81 we Lwowie (od 1879 pt. „Tydzień Polski”);
- pismo lit., artyst. i społ., wyd. 1859–1939 w Warszawie;
-
„Tygodnik Literacki. Tygodnik Literacki Literaturze, Sztukom Pięknym i Krytyce Poświęcony”,czasopismo lit.-społ., wyd. 1838–45 w Poznaniu (1842–43 przejściowo w Lesznie i we Wrocławiu);
- ilustrowany magazyn kult. i beletrystyczny dla kobiet, wyd. 1862–1915 w Warszawie (kilkakrotna modyfikacja tytułu);
- pierwsze pol. czasopismo muz., wyd. 1820–21 w Warszawie (1821 jako „Tygodnik Muzyczny i Dramatyczny”), pod redakcją kompozytora K. Kurpińskiego;
- czasopismo lit.-polit., wyd. 1830–58 w Petersburgu;