zoogeografia
 
Encyklopedia PWN
zoogeografia
[gr. zṓon ‘zwierzę’, geōgraphía ‘opis Ziemi’],
nauka, której celem jest zarejestrowanie i wyjaśnienie przestrzennego zróżnicowania świata zwierzęcego;
przedmiotem badań zoogeografii są: zasięgi zwierząt, sposoby i drogi rozprzestrzeniania się, bariery fiz. (np. temp., morze dla zwierząt lądowych) i biol. (np. inne zwierzęta), tempo zasiedlania nowych terytoriów, ekol. mechanizmy ich zasiedlania, rozmieszczenie dzisiejsze; na podstawie podobieństw i różnic w faunach wyróżnia się królestwa, krainy (austral. kraina, etiopska kraina, Nearktyka, neotropik. kraina, Palearktyka, także Antarktyda, Arktyka), dzielnice itd.; Ch.R. Darwin (1859) oparł teorię ewolucji m.in. na danych zoogeogr.; 1875 Ph.L. Sclater ustanowił obecne krainy, a 1876 A.R. Wallace wprowadził ich ujęcie dynamiczne i zastosował w badaniach zoogeogr. dane paleontologiczne; 1896 R. Lydekker zgrupował krainy w królestwa; zoogeografia wód mor. rozwinęła się znacznie później, pierwszą obszerną jej syntezę podał S. Ekman (1935).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia