fitogeografia
 
Encyklopedia PWN
fitogeografia
[gr. phytón ‘roślina’, geōgraphía ‘opis ziemi’],
geografia roślin,
ekol. nauka o rozmieszczeniu geograficznym roślin i ich zbiorowisk na Ziemi, zarówno w czasach obecnych, jak i w przeszłości geologicznej, oraz o czynnikach i prawidłowościach kierujących tym rozmieszczeniem;
bada obszary występowania jednostek systematycznych (np. gatunków, rodzajów) w różnych aspektach: w ekologicznym — fitogeografia ekologiczna, w historycznym — fitogeografia historyczna (zwana epiontologią), opierająca się na zdobyczach paleobotaniki, w — geograficznym fitogeografia socjologiczna (zwana synchorologią); fitogeografia florystyczna (zwana chorologią, autchorologią, utożsamiana z florystyką) dąży do przeprowadzenia podziału przestrzennego na podstawie kryteriów florystycznych. Dawniej zaliczano do fitogeografii również ekologię roślin (ekologia) i fitosocjologię, uważane obecnie za samodzielne dyscypliny botaniczne; tak szeroko ujęta fitogeografia była zwana geobotaniką. Najbardziej syntetycznym zadaniem fitogeografii jest stworzenie fitogeograficznego podziału Ziemi na państwa roślinne, obszary, prowincje, działy i okręgi geobotaniczne.
Twórcą fitogeografii był A. von Humboldt (1805). W Polsce rozwój fitogeografii wiąże się z pracami m.in. M. Raciborskiego, W. Szafera, J. Paczoskiego, D. Szymkiewicza. Fitogeografia oddaje cenne usługi praktyczne w zagadnieniach związanych z użytkowaniem i przekształcaniem szaty roślinnej (rolnictwo, leśnictwo, planowanie przestrzenne, ochrona zasobów przyrody). Wyniki badań z zakresu fitogeografii publikuje się w wielu czasopismach i wydawnictwach seryjnych, botanicznych i geograficznych, m.in. we „Fragmenta Floristica et Geobotanica” (Kraków), «Vegetationsbilder» (Jena).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia