znieczulenie
 
Encyklopedia PWN
znieczulenie,
med. zniesienie czucia bólu w organizmie ludzkim lub zwierzęcym, samoistne (utrata czucia bólu wskutek urazu lub schorzeń układu nerwowego) lub sztuczne (zamierzone postępowanie lekarskie);
zwyczajowo termin ten odnosi się do postępowania lekarskiego. Znieczulenie sztuczne (chirurgiczne) stosuje się w celu bezbolesnego, bezwstrząsowego i łatwego przeprowadzania zabiegu operacyjnego; uzyskuje się je podając środki znieczulające miejscowo lub ogólnie, bądź stosując inne metody, takie jak akupunktura, hipnoza, oziębienie, elektrostymulacja. Znieczulenie ogólne (anestezja) wiąże się z utratą świadomości, czyli wystąpieniem snu, bezbolesnością i zniesieniem odruchów (arefleksją); stan ten można osiągnąć za pomocą anestetyków wziewnych, jak i dożylnych, pojedynczych lub skojarzonych. W przeszłości jedynym, szeroko stosowanym anestetykiem był eter dwuetylowy (narkoza), w nowoczesnym znieczuleniem ogólnym stosuje się wiele anestetyków w różnych połączeniach oraz skomplikowaną aparaturę umożliwiającą kontrolowanie podstawowych funkcji życiowych (oddychania, krążenia krwi, ciepłoty ciała); łączenie leków pozwala na obniżenie dawek poszczególnych składowych znieczulenia, co zmniejsza ryzyko wystąpienia powikłań i zapewnia choremu większe bezpieczeństwo. Znieczulenie miejscowe powoduje wyłączenie czucia bólu tylko w obszarze objętym znieczuleniem, bez zniesienia świadomości; zależnie od miejsca wprowadzenia środka znieczulającego rozróżnia się: znieczulenie powierzchniowe, infiltracyjne, okołonerwowe, nadoponowe, rdzeniowe; jest to metoda znacznie bezpieczniejsza dla chorego, wymaga jednak opanowania przez anestezjologa szczególnie precyzyjnej techniki znieczulenia.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia