żeglarstwo lodowe

żeglarstwo lodowe, jachting lodowy, ajsboting, bojery,

dziedzina żeglarstwa obejmująca żeglugę po lodzie, w której środkiem napędu jest żagiel, a elementem jezdnym płozy;

zawody składają się z kilku wyścigów, po trasie (zwykle w kształcie trójkąta) wyznaczonej na zamarzniętym zbiorniku wodnym, rozgrywanych wg przepisów regatowych.

Żeglarstwo lodowe uprawiano już w XVI w. w Holandii na płytkich, łatwo zamarzających zalewach; w Polsce pojawiło się ok. 1920; pierwsze bojery lodowe nie przypominały najpopularniejszych ob. ślizgów klasy DN, były dużo większe i cięższe. Od 1973 są rozgrywane mistrzostwa świata (mistrzami świata byli m.in.: R. Knasiecki, B. Kramer, P. Burczyński, W. Stefanowicz, K. Jabłoński); rozwojem polskiego żeglarstwa lodowego kieruje Pol. Związek Żeglarski.

Do żeglarstwa lodowego zalicza się również surfing lodowy (ice surfing) — uprawiany na tzw. surferach — platforma na 3 płozach połączona przegubowo z masztem, na którym jest umieszczony żagiel; od 1991 mistrzostwa świata, 1993 wygrał P. Gardasiewicz (w śnieżnej odmianie platformę zastępują 2 lub 3 narty), oraz łyżwiarstwo żaglowe — żeglarz trzyma w rękach żagiel rozpięty na stelażu.