ślizg lodowy

ślizg lodowy, bojer,

napędzany żaglem pojazd lodowy na płozach;

pierwsze ślizgi lodowe pojawiły się w Holandii w XVI w. — były to łodzie żaglowe z przymocowanymi długimi łyżwami, używane gł. do transportu po zamarzniętych kanałach; współcz. ślizgi lodowe żeglują na 3 płozach (płoza sterowa z przodu lub z tyłu), na ogół 1-miejscowe; maszt z żaglem podtrzymują sztag i 2 wanty; dł. całkowita ślizgu lodowego wynosi 2–7,5 m, szer. (rozstaw płóz bocznych) 2–4 m, pow. ożaglowania 3–20 m², masa całkowita 40–250 kg; ślizgi lodowe rozwijają prędkość 60–150 km/h. Najpopularniejszy (używany niemal wyłącznie w zawodach mistrzowskich żeglarstwo lodowe) jest ślizg lodowy DN (monotyp, dł. 3,4 m, szer. 2,4 m, pow. ożaglowania ok. 6 m², masa ok. 80 kg), który został skonstruowany 1937 w wyniku konkursu ogłoszonego przez amer. dziennik „Detroit News” (stąd nazwa ślizgu).