załamanie podwójne światła
 
Encyklopedia PWN
załamanie podwójne światła, dwójłomność,
fiz. rozdwojenie promieniowania świetlnego przechodzącego przez ośrodek optycznie anizotropowy (anizotropia optyczna);
jest spowodowane zależnością prędkości światła od kierunku rozchodzenia się oraz kierunku polaryzacji światła. W kryształach jednoosiowych (kryształy dwójłomne) jeden z załamanych promieni — tzw. promień zwyczajny — podlega prawom załamania, drugi — tzw. promień nadzwyczajny — nie spełnia praw załamania; w kryształach dwuosiowych oba promienie nie stosują się do praw załamania. Załamanie podwójne światła może być wymuszone zewn. polem elektr. (elektrooptyczne zjawisko Kerra), polem magnet. (magnetoopt. zjawisko Cottona–Moutona, zjawisko Voigta) lub siłami ściskającymi (elastooptyka). Załamanie podwójne światła jest podstawą działania licznych przyrządów opt., m.in. kompensatora opt., pryzmatów polaryzujących, modulatorów światła. Zostało opisane 1669 przez E. Bartholina.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia