wojna polsko-rosyjska
 
Encyklopedia PWN
wojna polsko-rosyjska 1792, zw. też wojną w obronie Konstytucji 3 maja,
wojna między Polską a Rosją popierającą konfederację targowicką 1792;
nominalnym pol. wodzem nacz. był król Stanisław August Poniatowski; wojsko pol. liczyło ok. 35 tys. żołnierzy, armią litew. dowodził ks. L. Wirtemberski (zięć ks. A. Czartoryskiego), a po jego zdradzie J. Judycki i M. Zabiełło, armią kor. — ks. J. Poniatowski; wojska ros. (ok. 96 tys.) wkroczyły na ziemie pol. 18 V 1792, dowodzili nimi M. Kachowski, M. Kreczetnikow; armia litew. poniosła klęskę pod Mirem (10 VI), oddano Grodno, wojna przeniosła się na ziemie rdzennie pol., Poniatowski odniósł zwycięstwo taktyczne pod Zieleńcami (18 VI), T. Kościuszko stoczył walkę pod Dubienką (18 VII), armia kor. wycofała się w Lubelskie, armia litew. nie stanowiła wystarczającej osłony Warszawy; Stanisław August prowadził rokowania z Katarzyną II, obiecując następstwo tronu dla w. ks. Konstantego w zamian za utrzymanie konstytucji z 1791; propozycję odrzucono, na żądanie cesarzowej król przystąpił do konfederacji targowickiej i jako wódz nacz. wydał rozkaz zaprzestania działań wojennych.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia