terra sigillata
rzymska ceramika stołowa;
[łac., ‘glina wyciskana’],
terra sigillata
Encyklopedia PWN
naczynia zwykle pokrywane czerwoną polewą, zdobione bogatą reliefową dekoracją (przeważnie o motywach figuralnych i roślinnych) uzyskiwana z formy lub przez odciskanie wzorów sztancą; początkowo (I w. p.n.e.) wytwarzana w warsztatach Italii i południowej Galii, później, do 2. połowy III w., na masową skalę w warsztatach prowincjonalnych, zwłaszcza nad Renem (Rheinzabern); ograniczony zestaw form i elementów ornamentalnych pozwolił na sformalizowanie opisu, określenie wytwórcy i precyzyjne datowanie; liczne znaleziska terra sigillata znane z obszarów Barbaricum, w tym z rejonu środkowej Polski, gdzie stanowi wyznacznik chronologii absolutnej.
