rzymska ceramika

rzymska ceramika,

wysokiej klasy ceramika stołowa o czerwonym połysku, gładka lub z dekoracją reliefową uzyskiwaną za pomocą matryc i stempli (terra sigillata), masowo produkowana w staroż. Rzymie.

Wywodziła się z naczyń z dekoracją reliefową wytwarzanych w okresie hellenistycznym w wielu ośrodkach Grecji i Azji Mniejszej; stopniowo upowszechniła się w Italii, gdzie w I w. p.n.e. rozwinęła się produkcja w Arretium (aretyńska ceramika); od I w. n.e. powstawały nowe ośrodki produkcji w Galii (La Graufesenque, Lezoux), Germanii (Rheinzabern, Westerndorf) i Brytanii (Colchester), położone blisko rynków zbytu i działające do schyłku starożytności; także we wschodnich prowincjach państwa rzymskiego wytwarzano od I w. p.n.e. tzw. wschodnią terra sigillata, klasyfikowaną przez badaczy w kilku grupach (A, B i in.), przypisywanych różnym ośrodkom produkcji w Pergamonie, na Samos, na Cyprze, czy też w Pamfilii i Syrii. Garncarze często stemplowali wyroby swoimi imionami, co umożliwia poznanie produkcji poszczególnych warsztatów, lepsze datowanie naczyń, a także określenie kierunków handlu tymi naczyniami, czy też migracji rzemieślników.