solid
moneta starożytna i średniowieczna;
[łac. solidus ‘mocny’],
solid
Encyklopedia PWN
pierwotnie rzymska moneta złota, ustanowiona ok. 311 przez Konstantyna I Wielkiego, o wadze 4,55 g; później bity w państwach germańskich i Bizancjum (do połowy XIV w.), gdzie był najtrwalszym standardem monetarnym (od IX w. zwanym najczęściej nomismą, a na Zachodzie bezantem); na wzór solida bizantyńskiego powstał arabski dinar, ruski złotnik i bałkański perper, a także bezanty krzyżowców i XIII–XIV w. niektóre złote emisje w zachodniej Europie; w VII w. nazwa „solid” przeszła na triens Franków; w końcu VII wieku solid stał się pojęciem rachunkowym, równym 1/20 funta lub 12 denarów, w XIV w. realizowanym w monecie srebrnej 12-denarowej o zróżnicowanej wielkości (szeląg, sou, we Włoszech soldo, w Wielkiej Brytanii szyling); solid był podstawą systemów monetarnych Europy, północnej Afryki i Bliskiego Wschodu.
