realizm magiczny
 
Encyklopedia PWN
realizm magiczny,
tendencja estetyczna, która skrystalizowała się jako wyrazisty prąd w XX-wiecznych literaturach europejskich i latynoamerykańskich, łącząc w konstrukcjach przedstawianej rzeczywistości elementy realizmu, fantastyki i groteski z analizami psychiki i podświadomości powieściowych postaci oraz z eksponowaniem symboliki obyczajów, sfery irracjonalnych wierzeń i egzotyki miejscowego folkloru.
wywodzi się z teorii tzw. amerkańskiejrzeczywistości cudownej A. Carpentiera, wykorzystującej mity i wierzenia indiańskie do przedstawienia świata rzeczywistego; w technice realizmu magicznego pozornie realistyczną opowieść zakłócają pozornie niespójne i dziwaczne wydarzenia i zjawiska; główni przedstawiciele: G. García Márquez, M.A. Asturias, J. Rulfo, J. Guimarães Rosa. Technikę realizmu magiczngo wykorzystują również pisarze z innych kręgów kulturowych, np. S. Rushdie, M. Kundera, G. Gibson, G. Swift, P. Carey; w Polsce m.in. w powieściach T. Nowaka, P. Huelle i O. Tokarczuk. Jest istotnym składnikiem poetyk współczesnego postmodernizmu.
zgłoś uwagę
Ilustracje
Chagall Marc, Ja i wieś, 1911, Nowy Jork, Museum of Modern Art.fot. A. Pieńkos/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Chagall Marc, Komedianci fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia