puryzm
 
Encyklopedia PWN
puryzm
[łac. purus ‘czysty’],
kierunek w malarstwie, rozwijający się 1916–25, zainicjowany przez A. Ozenfanta i Ch.E. Jeannereta (Le Corbusiera);
1918 urządzili oni w paryskiej Galerie Thomas wystawę malarstwa purystycznego, publikując jednocześnie rozprawę Après le cubisme, w której przedstawili teoretyczne założenia kierunku; podstawą puryzmu był program czystej formy, porządkującej wizję rzeczywistości odpowiednio do wymagań „wieku maszyny”; dzieła purystyczne charakteryzowała rygorystyczna dyscyplina formalna, polegająca na wyeliminowaniu z obrazu wszystkich elementów przypadkowych oraz drugorzędnych i pozostawieniu jedynie form podstawowych i niezmiennych, które następnie, przez odpowiednie modulowanie, układały się w zwartą kompozycję, sprawiającą wrażenie uporządkowanej wg matematycznej reguły; obrazy te (głównie martwe natury) cechowała prostota, zgeometryzowana forma, zrytmizowana kompozycja oraz spokojna, stonowana kolorystyka. Zasady puryzmu wiązały się ściśle także z architektonicznym programem Le Corbusiera, który zagadnienie współdziałania czynników architektonicznych i malarskich rozwinął w pracy Vers une architecture modern (1923), podejmowano je także na łamach związanego z p. pisma „Esprit Nouveau” (1920–25).
Bibliografia
M. Kossakowska Teoria awangardy francuskiej. Puryzm i jego twórcy, Wrocław–Warszawa–Kraków 1980.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia