punktualizm
muz. technika kompozytorska, stworzona w XX w. przez A. Weberna
[łac.],
punktualizm
Encyklopedia PWN
(np. Wariacje fortepianowe op. 27, Wariacje na orkiestrę op. 30) i rozwinięta w latach 50. przez jego kontynuatorów: P. Bouleza, L. Nona, K. Stockhausena; charakteryzuje ją zerwanie więzi między dźwiękami, wskutek czego stanowią one autonomiczne (rozdzielone pauzami) wartości brzmieniowe; punktualizm wiąże się z techniką dodekafonii, z aleatoryzmem (np. u J. Cage’a), niekiedy opiera się na skalach modalnych (np. u O. Messiaena). Z kompozytorów pol. punktualizm stosowali przejściowo m.in.: B. Szabelski, H.M. Górecki, W. Kotoński, K. Serocki, K. Penderecki.
