psychologia postaci
 
Encyklopedia PWN
psychologia postaci, niem. Gestaltpsychologie, ang. Gestalt psychology,
kierunek psychologii o charakterze holistycznym, traktujący psychikę jako niepodzielną całość;
fundamentalnym założeniem p.p. jest traktowanie życia psychicznego, a zwłaszcza poznania, jako nierozerwalnej całości, której wszystkie elementy składowe są współzależne i wzajemnie uwarunkowane; za podstawowe pojęcie zostaje uznana „postać” (niem. Gestalt), oznaczająca strukturę, w której istnienie każdego elementu uzasadnia znaczenie, jakie ma on w konstrukcji całości. Psychologia postaci zakłada, że postacie są pierwotnymi danymi doświadczenia, stanowiącymi izomorficzne odpowiedniki całościowych konfiguracji bodźców świata otaczającego; części składowe postaci mogą być wtórnie wyodrębnione z całości, która je determinuje (zasada prymatu całości nad częścią); postacie wykazują tendencję do stałego doskonalenia się (zasada pregnancji); tworzą układy hierarchiczne, podlegają stałej organizacji i reorganizacji. Twórcami psychologii postaci (pocz. XX w.) byli niem. psychologowie M. Wertheimer, W. Köhler i K. Koffka, wywodzący swe teorie i sprawdzający je na materiale empirycznym dotyczącym gł. spostrzegania. Psychologia postaci inspirowała wielu późniejszych twórców, m.in. K. Lewina, który rozwinął i przeniósł jej idee na inne dziedziny funkcjonowania człowieka, formułując teorię pola psychologicznego.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia