profetyzm
 
Encyklopedia PWN
profetyzm
[gr. prophḗtēs ‘tłumacz czyichś słów’, ‘wieszcz’],
zjawisko polegające na głoszeniu proroctw przez ludzi (prorok) powołujących się na natchnienie od Boga;
mowy proroków, ujmowane zwykle w formę przemowy samego Boga, zawierały ocenę sytuacji danej społeczności i postępowania jej członków, wizje przyszłych dziejów wspólnoty rel. lub całej ludzkości, a także przestrogi, napomnienia i wezwania do powrotu do autentycznej religijności; profetyzm był znany w staroż. Mezopotamii, gdzie wiązał się z kultem świątynnym; szczególne znaczenie miał u Izraelitów (prorocy Starego Testamentu), gdzie odegrał doniosłą rolę w kształtowaniu się monoteistycznego judaizmu w VIII–IV w. p.n.e.; w Ewangeliach typowym prorokiem jest Jan Chrzciciel, cechy proroka ma też Jezus; w chrześcijaństwie profetyzm jest łączony z działaniem Ducha Świętego (charyzmat); przejawiał się w ruchach chiliastycznych (millenaryzm), a współcześnie w Kościołach zielonoświątkowych i w katol. ruchu odnowy w Duchu Świętym; w islamie wyraził się szczególnie w nauce Mahometa; bardzo żywotny w religiach afrochrześcijańskich.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia