procedura

procedura,

inform. wydzielony fragment programu (w języku programowania wysokiego poziomu), który ma własną nazwę i może być wykonywany (wywoływany) w innych miejscach programu.

Definicja p. zawiera jej nazwę, treść (tj. ciąg instrukcji, które mają być wykonywane w ramach p.) i parametry formalne (tj. obiekty wykorzystywane w treści p.); wywołanie p. następuje przez podanie jej nazwy i parametrów faktycznych — np. po zdefiniowaniu p. o nazwie DRUKUJ i parametrze formalnym k typu całkowitego, można w programie użyć instrukcji DRUKUJ(5). Gdy wykonywany program osiągnie miejsce wywołania p., następuje wyliczenie wartości parametrów faktycznych, przypisanie ich kolejnym parametrom formalnym, zapamiętanie adresu następnej instrukcji programu (adres powrotu) i przekazanie sterowania do pierwszej instrukcji w treści p.; po zakończeniu wykonania p. sterowanie jest przekazywane do instrukcji wskazanej przez adres powrotu.

P. rekurencyjna zawiera w treści wywołanie siebie samej. W programowaniu obiektowym p. nazywają się metodami i są związane z poszczególnymi obiektami; wykonanie p. jest wówczas jedynym sposobem dostępu do informacji zapisanej w obiekcie. Korzystanie z p. pozwala skrócić program i poprawić jego czytelność.