powstanie tambowskie,
antybolszewicki ruch chłopski 1920–21 w guberni tambowskiej, zw. przez bolszewików antonowszczyzną (miało to na celu uniknięcie terminu „powstanie” i pomniejszenia znaczenia ruchu), od nazwiska przywódcy powstania, eserowca A. Antonowa;
powstanie tambowskie
Encyklopedia PWN
powstanie nawiązywało do tradycji rewolucji 1905–07; tworzono np. związki chłopstwa pracującego (na wzór eserowskich związków chłopskich) i formowano lokalne oddziały samoobrony; żądano wolnego handlu, usunięcia bolszewików z rad delegatów i zwołania zgromadzenia konstytucyjnego, zniesienia systemu rekwizycji zboża; w szczytowym okresie rozwoju powstańcy liczyli ok. 50 tysięcy uzbrojonych ludzi, podległych Naczelnemu Sztabowi Głównemu; do stłumienia powstania władze sowieckie skierowały znaczne siły wojskowej (regularne i bezpieczeństwa wewnętrznego), pod dowództwem M. Tuchaczewskiego; zastosowany przez niego system izolowania Tambowszczyzny oraz bezwzględny terror (rozstrzeliwanie powstańców i doszczętne palenie sprzyjających im wsi) doprowadziło do upadku powstania pod koniec 1921 (Antonow zginął 1922).
