strzelcy łotewscy
 
Encyklopedia PWN
strzelcy łotewscy, latviešu strēlnieki,
łotewskie formacje wojsk., uczestniczące w I wojnie świat. i w wojnie domowej w Rosji.
Utworzona wiosną 1915 podczas ofensywy wojsk niem. w krajach nadbałtyckich; początkowo ochotnicza, od 1916 uzupełniana przez mobilizację Łotyszów, 1917 liczyła ok. 54 tys. żołnierzy (8 pułków frontowych, 1 rezerwowy). Zbolszewizowani latem 1917, podczas przewrotu w Piotrogrodzie uniemożliwili dotarcie do miasta wiernych A.F. Kierenskiemu wojsk z północy; 22 XI (5 XII) 1917 przerzuceni do Rosji — ochrona rządu Lenina (pałac Smolny w Piotrogrodzie, po 11 III 1918 Kreml w Moskwie), w I 1918 — na front, gdzie walczyli z I Korpusem Pol. (na Białorusi) i z Kozakami A.M. Kaledina (nad Donem); VII 1918 użyci do rozgromienia lewicowych socjalistów-rewolucjonistów w Moskwie, później tłumili m.in. antybolszewickie wystąpienia chłopskie (powstanie tambowskie); w końcu 1918 w sile armii (2 dywizje) wkroczyli na Łotwę, gdzie walczyli o ustanowienie władzy bolszewickiej i skąd w poł. 1919 zostali wyparci. Latem 1919 użyci do walki z siłami gen. A.I. Denikina i N.N. Judenicza, atakującymi Piotrogród, a 1920 — do zdobywania Krymu (bronionego przez gen. P.N. Wrangla); potem rozformowani.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia