polietylen

polietylen, PE,

polimer o budowie [–CH₂–CH₂–]_n, otrzymywany w wyniku polimeryzacji etylenu (etenu).

Występuje w kilku odmianach: p. niskociśnieniowy — p. o liniowych cząsteczkach (bez rozgałęzień), charakteryzujący się dużą gęstością (oznaczany HD PE) i wysokim stopniem krystaliczności, dużą wytrzymałością mech. i twardością, otrzymywany w wyniku niskociśnieniowej polimeryzacji etenu, oraz p. wysokociśnieniowy — p. o cząsteczkach rozgałęzionych, odznaczający się stosunkowo małą gęstością (LD PE) i niskim stopniem krystaliczności, małą wytrzymałością mech. i małą twardością oraz dużą elastycznością, otrzymywany w wyniku wysokociśnieniowej polimeryzacji w obecności inicjatorów rodnikowych. Produkuje się też inne odmiany p. Z HD PE formuje się wyroby o dużej sztywności, dużej wytrzymałości mech. i dużym module sprężystości, m.in. płyty, rury do wody pitnej, ścieków i dla przemysłu chem., pojemniki, elementy sprzętu gospodarstwa domowego, zabawki; LD PE stosuje się gł. do wyrobu folii. P. można sieciować przez napromieniowanie strumieniem elektronów lub w wyniku ogrzewania np. z nadtlenkami. P. jest odporny na wodne roztwory nieutleniających kwasów, zasad i soli nieorg., nie jest odporny na utlenianie i na rozpuszczalniki węglowodorowe; ze względu na obojętność chem., immunologiczną i farmakologiczą wykorzystywany do protezowania ubytków chrząstki i kości w rekonstrukcji twarzy, na protezy stawów, cewniki, siatki stosowane w dużych przepuklinach.