pochówek

pochówek,

antropol., religiozn. zespół obrzędów związanych z grzebaniem (pogrzeb) lub paleniem (kremacja) ciała po śmierci człowieka.

Intencjonalne p. były praktykowane co najmniej od środkowego paleolitu. Rzadszymi formami pochówku są: pozostawianie zwłok w lesie, stepie, wieży (np. u parsów), na platformie pogrzebowej; odcięcie ciała od kości (ekskarnacja), mumifikacja; złożenie zwłok w grocie lub grobowcu, spuszczenie na morze w łodzi, endokanibalizm (antropofagia). W obrzędach pochówków znajdują wyraz koncepcje rel. dotyczące życia pośmiertnego (eschatologia) oraz stosunek do zmarłych. W staroż. Egipcie, Mezopotamii, Chinach zmarłych grzebano, a zwłoki władców i arystokracji mumifikowano. W staroż. Grecji i Rzymie stosowano formy grzebania i palenia, częściej jednak zwłoki palono. Wyznawcy judaizmu wyłącznie grzebią zmarłych, zwyczaj ten przejęło chrześcijaństwo; formę tę stosują również wyznawcy islamu. W Indiach, we wszystkich rozwijających się tam religiach praktykuje się obrzędy kremacji (wyjątek stanowią m.in. pochówki sadhu), które wraz z ekspansją buddyzmu rozpowszechniły się w innych krajach środkowej i wschodniej Azji. Zwyczaj palenia zwłok rozpowszechnia się również w Europie i Ameryce Północnej od końca XIX w. (w Kościele katol. kremacja jest dopuszczona od 1964).