kremacja
spalenie i spopielenie zwłok ludzkich;
[łac. crematio ‘spalanie’],
kremacja
Encyklopedia PWN
jako element obrzędów pogrzebowych (w formie rytualnego ciałopalenia) powszechna m.in. u dawnych Słowian, staroż. Greków i Rzymian, do czasów współcz. u hindusów; ta forma obrzędowa zrodziła się z przekonania o oczyszczającej i wyzwalającej sile ognia, powodującej duchowe odrodzenie człowieka i jego ponowne narodziny; kremacja laicka rozpowszechnia się od końca XIX w. m.in.: w Wielkiej Brytanii, Francji, USA, Kanadzie, Australii, gł. ze względów higienicznych; miejscem dokonywania kremacji jest krematorium; przez Kościół katol. początkowo zabroniona (1886 potępiona pod karą ekskomuniki), od 1964 dopuszczana; w czasie II wojny świat. Niemcy dokonywali kremacji zwłok mordowanych w obozach ludzi, na stosach spaleniskowych i w krematoriach.
