parsowie
 
Encyklopedia PWN
żyją ob. w Indiach, gł. w Bombaju (ok. 100 tys.) oraz w Iranie (ok. 30 tys.), gdzie są zw. gwebrami (tj. niewiernymi) lub czcicielami ognia; parsowie są potomkami emigrantów perskich, którzy uszli VII–XII w. przed prześladowaniem ze strony muzułmanów do Indii (Gudźarat); parsyzm zachował charakter monoteistyczny pierwotnego zaratusztrianizmu (kult Ahura Mazdy); parsowie oddają cześć archaniołom (Amesza Spenta), aniołom i duchom opiekuńczym (izedom — dawniej jazatom); wierzą w zmartwychwstanie ciał i sąd ostateczny; czczą ogień, wodę i ziemię (ciała zmarłych pozostawiają na dachmach, czyli tzw. wieżach milczenia na pożarcie ptakom, aby nie kalać żywiołów); ich kapłani są zw. dasturami; parsowie indyjscy są społecznością zamkniętą, obowiązują małżeństwa gł. w obrębie własnej grupy; w XVIII–XIX w. zdobyli majątki i osiągnęli wysoką pozycję społ., zajmując się handlem i rzemiosłem oraz pełniąc wysokie urzędy w kolonialnej administracji brytyjskiej.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia