płyta kompaktowa, płyta CD, płyta CD-A,
rodzaj dysku optycznego będącego nośnikiem stereofonicznego dźwięku (muzyki) zapisanego w systemie CD;
płyta kompaktowa
Encyklopedia PWN
oprócz dźwięku na p.k. mogą być zapisane dodatkowe informacje, np. tytuły utworów muz.; format zapisu p.k. jest znormalizowany; opis sposobu i techniki zapisu znajduje się w dokumencie zw. Czerwoną księgą (ang. Red Book); pojemność informacyjna p.k., standardowo wynosząca 650 MB, umożliwia 74-minutowy zapis muzyki (czas wystarczający na zapisanie IX Symfonii L. van Beethovena); do odczytu dźwięku z p.k. służą m.in.: gramofon cyfrowy, przenośny odtwarzacz CD (discman), komputer wyposażony w stację CD, także komputer zawierający stację DVD. Pomysł cyfrowego zapisu dźwięku na płycie CD przedstawił w latach 60. XX w. J. Russel (USA); pierwsze p.k. pojawiły się na rynku na pocz. lat 80. (1983 w USA); w latach 90. powstały też p.k. z udoskonalonym systemem zapisu dźwięku: HDCD (ang. High Density CD, Pacific, 1997), SACD (ang. Super Audio CD, Philips i Sony, 1999).
