dysk optyczny
Encyklopedia PWN
ma postać tarczy obrotowej (krążka), składającej się z kilku warstw: dość sztywnego i względnie grubego przezroczystego podłoża wykonanego z tworzywa sztucznego (najczęściej poliwęglanu), cienkiej warstwy informacyjnej (zawierającej zapis sygnału, o budowie ściśle związanej z rodzajem dysku optycznego i techniką zapisu), pokrytej lustrzaną warstwą metalową (z aluminium lub złota), odbijającą strumień lasera służący do odczytu informacji, oraz warstw ochronnych spełniających rozmaite funkcje; w dyskach optycznych jednostronnych na powierzchni tarczy, po stronie warstwy odblaskowej, znajduje się zwykle etykieta z opisem dysku; rozmiary dysku optycznego są znormalizowane: grubość tarczy wynosi 1,2 mm, średnica — 12 lub 8 cm (30 lub 20 cm w dawniej stosowanych dyskach optycznych, tzw. LaserDisc). Dyski optyczne przeznaczone do rozmaitych zastosowań (np. CD-ROM, Photo-CD, płyta kompaktowa, DVD) różnią się dość znacznie formatem zapisu, tj. metodą kompresji sygnałów i kodowania danych, co uniemożliwia z reguły ich odczyt (niekiedy też zapis) w nieprzystosowanych do tego urządzeniach. Jednym z ważniejszych parametrów dysku optycznego jest pojemność informacyjna; np. w systemie CD wynosi ona 650 MB, a w systemie DVD — od 4,7 GB (dysk optyczny jednostronny, jednowarstwowy) do 17 GB (dysk optyczny dwustronny, dwuwarstwowy). Dyski optyczne odznaczają się dużą odpornością na uszkodzenia i działanie czynników zewnętrznych; znajdują szerokie zastosowanie, m.in. do zapisu danych i programów komputerowych, obrazów nieruchomych i ruchomych (filmów), dźwięku (muzyki).
