płynności preferencja

płynności preferencja,

ekon. określenie popytu na pieniądz wprowadzone przez J.M. Keynesa; ściślej — wyjaśnienie Keynesa, dlaczego podmioty gospodarcze trzymają gotówkę w warunkach, gdy stopa procentowa (rekompensata za rezygnację z płynności) jest dodatnia.

Keynes wyróżnił 3 motywy: 1) motyw transakcyjny, zakorzeniony silnie w klasycznej teorii pieniądza, wynikający z konieczności finansowania bieżących wydatków netto; zgodnie z teorią klasyczną traktowany zazwyczaj jako funkcja poziomu dochodu; 2) motyw przezornościowy, mający źródło w braku pewności co do rzeczywistych rozmiarów przyszłych transakcji; dodatkową motywację stanowi tu zabezpieczenie przed ewentualnością narażenia się na znaczne koszty związane z koniecznością szybkiej zamiany mało płynnych aktywów na nieoczekiwanie potrzebną gotówkę; 3) motyw spekulacyjny, stanowiący u Keynesa ujęcie problemu niepewności, mającej swe źródło w niepewności co do przyszłej stopy procentowej; odzwierciedla on zróżnicowane oczekiwania co do przyszłych cen aktywów o stałym oprocentowaniu. Niepewność ta niesie ze sobą możliwość dochodów lub strat kapitałowych, w zależności od faktycznego stanu rynku w przyszłości; jeżeli inwestor przewiduje spadek (wzrost) stopy procentowej, to warunkiem osiągnięcia dochodu kapitałowego (uniknięcia straty) jest wyprzedzająca ucieczka od gotówki (obligacji) do obligacji (gotówki); zakładając, że oczekiwania są kształtowane przez bieżącą stopę procentową odniesioną do subiektywnie określonego jej „długookresowego normalnego poziomu”, otrzymujemy rozkład oczekiwań, w którego wyniku ilość pieniądza, którą społeczeństwo chce utrzymywać, zmienia się w sposób ciągły i negatywnie skorelowany ze stopą procentową. Wyodrębnienie przez Keynesa spekulacyjnego motywu trzymania pieniądza oznaczało zerwanie przez niego z klasyczną hipotezą neutralności pieniądza w gospodarce. Ogólne zapotrzebowanie na płynność, mające swoje uwarunkowania w powyższych 3 motywach, zależy więc przy danym dochodzie od wysokości stopy procentowej.