oczywistość

oczywistość,

filoz. poczucie towarzyszące uznawaniu twierdzeń (sądów), które uznającemu je wydają się tak niewątpliwe i pewne, że nie sposób im rozsądnie zaprzeczyć;

tak rozumianą oczywistość uznawano często za kryterium prawdziwości twierdzeń; wg tzw. teorii oczywistości (lub ewidencji), wywodzącej się z racjonalizmu (klasyczne jej sformułowanie podał R. Descartes), sąd prawdziwy to tyle, co sąd oczywisty; wynika stąd interpretacja poznania jako stosunku myśli do świadomości, a nie do realnego świata przedmiotów; takie stanowisko w teorii prawdy prowadzi do subiektywizmu i relatywizmu.