nusajryci
 
Encyklopedia PWN
nusajryci, nuṣayriyya, alawici,
ugrupowanie religijne wywodzące się z muzułmańskiego ruchu szyickiego (szyizm) i uznawane przez wielu teologów islamu za heretyckie;
narodziło się w X w.; doktryna nusajrytów opiera się na naukach Muhammada Ibn Nusajra (IX w.), które w X w. propagował wśród arabskich plemion w górach północnej Syrii Husajn Ibn Hamdan al-Chasibi (jego grób w Halab jest celem pielgrzymek nusajrytów); mało znana, synkretyczna doktryna nusajrytów (zawierająca m.in. elementy starożytnego kultu gwiazd, chrześcijaństwa, isma’ilizmu), różni się zasadniczo od islamu; jej główną zasadą jest deifikacja czwartego kalifa Alego Ibn Abi Taliba (stąd druga nazwa nusajrytów — alawici), który należy do boskiej trójcy (Ali, Mahomet, Salman al-Farsi) — jest to odniesienie do chrześcijańskiej Trójcy Świętej; nusajryci wierzą w reinkarnację, 5 obowiązków muzułmanina traktują symbolicznie i nie wypełniają ściśle, mają własne święta — niektóre muzułmańskie, niektóre chrześcijańskie. Po 1920, w okresie francuskiego mandatu w Syrii, ustaliła się nazwa alawici, a rejon przez nich zamieszkany (z ośrodkiem w Latakii) został przez administrację francuską uznany za autonomiczne państwo (1946 ostatecznie wcielone do niepodległej Syrii); liczbę nusajrytów w Syrii szacuje się na 600–700 tysięcy, wraz z emigracją światową — ok. 1 mln; z alawitów wywodził się H. al-Asad, prezydent Syrii (1971–2000).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia