nowa krytyka
 
Encyklopedia PWN
nowa krytyka, New Criticism Wymowa,
kierunek w badaniach lit. dominujący w USA od lat 30. do 60. XX w.; odrzucał interpretacje biogr.-psychol., socjol. i hist. na rzecz semantycznej analizy tekstu lit., pojętego jako samoistna struktura znaczeniowa, istniejąca gł. w kontekście tradycji lit.; szczególnym zainteresowaniem darzył kategorie metafory, symbolu, ironii, paradoksu itp.; silnie oddziałał na metody nauczania w krajach anglosaskich; nawiązywał do koncepcji T.S. Eliota i I.A. Richardsa; gł. przedstawiciele: J.C. Ransom, A.Tate, R.P. Warren, R.P. Blackmur, C. Brooks, K. Burke, Y. Winters (w Stanach Zjedn.), F.R. Leavis, W. Empson (w Wielkiej Brytanii);
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia