nauki idiograficzne,
metodol., naukozn. nauki zajmujące się ustalaniem jednostkowych faktów hist., opisem swoistości konkretnych zdarzeń, ich wyjaśnianiem, np.: historia, historiografia;
nauki idiograficzne
Encyklopedia PWN
termin wprowadzony 1894 przez W. Windelbanda (szkoła badeńska) do metodologii nauk humanist. na oznaczenie nauk hist., zajmujących się indywidualnymi faktami z przeszłości (np. historii polit., historii Ziemi, filozofii czy literatury); zapoczątkowany przez Windelbanda podział nauk empirycznych ze względu na cele badawcze na nauki idiograficzne i nauki nomotetyczne został powiązany przez H. Rickerta z podziałem na nauki o kulturze i nauki o naturze oraz stał się punktem wyjścia do długotrwałych sporów na temat charakteru i odrębności nauk humanist., zwłaszcza historii jako nauki (idiografizm), toczonych w filozofii i metodologii nauk w 1. poł. XX w.
