malowane szkło,
wyrób szklany zdobiony powierzchniowo za pomocą farb emaliowych, olejnych lub lakierów;
malowane szkło
Encyklopedia PWN
sz.m. farbami emaliowymi wymaga po naniesieniu dekoracji wypalenia w niskiej temperaturze. Technika zdobienia farbami emaliowymi nieprzezroczystymi była znana w czasach rzym., stosowana w sztuce islamu na terenach Egiptu i Syrii (XIII i XIV w.), a w XV w. w Wenecji; XVI–XVIII w. popularna na terenie Czech i Niemiec (gł. herby, panoramy miast, motywy myśliwskie); farby emaliowe przezroczyste, często łączone z lazurą srebrną (lazurowanie), stosowano w witrażach w XIV i XV w., w witrażach gabinetowych w XVI–XVII w., następnie w 1. poł. XIX w. w sz.m. przez S. Mohna i A. Kothgassera. Sz.m. farbami olejnymi lub lakierami (nie wymagającymi wypalenia) powstawały od przeł. XVI i XVII w. w Wenecji i środkowej Europie. Sz.m. szwarclotem były znane w Europie od wczesnego średniowiecza (gł. witraże), w 2. poł. XVII w. popularne w Norymberdze, a 1710–40 również w Czechach.
