weneckie szkło,
wyroby szklarskie wykonywane na terytorium Wenecji, głównie ze szkła sodowego;
weneckie szkło
Encyklopedia PWN
pierwsza wzmianka o hutnikach szkła na tym terenie pochodzi z 982; od 1271 działał tam cech szklarzy; 1291 huty szkła przeniesiono na wyspę Murano; już w średniowieczu zdobyto umiejętność oczyszczania surowca (całkowicie bezbarwne szkło, zwane cristallo); wysoka technika produkcji wysunęła Murano na czoło wszystkich ośrodków szklarskich w Europie; najwyższy poziom artystyczny osiągnięto w 2. połowie XV w.–poł. XVII w.; szkło weneckie cechowały finezyjne formy, bogactwo kolorystyczne, wirtuozeria techniczna; charakterystyczne były m.in. wyroby ze szkła mlecznego, naczynia zdobione malowidłami emaliowymi i tzw. millefiori oraz szkła filigranowe; w XVIII w. najważniejszym produktem w Murano stały się bogato zdobione szlifem i grawerunkiem zwierciadła i świeczniki; w połowie XIX w. ośrodek w Murano został reaktywowany.
