śląskie szkło
 
Encyklopedia PWN
śląskie szkło,
wyroby szklarskie wytwarzane na terenie Śląska;
pierwsze huty szklane powstały na Śląsku w 1. poł. XIII w.; do 1500 wykonywano tam gł. szkło leśne; ożywienie wytwórczości nastąpiło na pocz. XVI w., a szczytowy okres jej rozwoju przypadł na XVII, XVIII i 2. poł. XIX w. Zakładano huty w Sudetach (szklarze z Czech i Saksonii), produkujące szkła dekorowane emaliami (XVII w., malowane szkło) oraz szwarclotem (przeł. XVII i XVIII w.). W końcu XVII w. nastąpiło ulepszenie masy szkła kryształowego, co przyczyniło się do rozwoju dekoracji rytowanej i szlifowanej. W XVIII w. na Śląsku wytwarzano szkła stołowe łączące oba typy zdobienia (tematyka gł. mitol., rodzajowa, alegoryczna). W końcu XVIII i w 1. poł. XIX w. dekoracja sz.ś. była związana z działalnością uzdrowisk (m.in. zwischengoldglas); po 1830 reaktywowano produkcję szkła rubinowego i millefiori. W 1841 założono w Szklarskiej Porębie Josephinenhütte (obecnie huta Józefina), a jej dyr. F. Pohl oprac. patenty m.in.: szkła filigranowego i szkła awenturynowego. Firma F. Heckerta, zał. 1862, wytwarzała szkła malowane emaliami, z dekoracją o tematyce hist., a następnie orientalnej, a także iryzowane (iryzujące szkła). W XIX i na pocz. XX w. kontynuowano na Śląsku tradycje rytownicze (m.in.: K.F. Siebenhaar i E. Simon, W. i E. Benna oraz R. Süßmuth).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia