mahakawja
gatunek klas. literatury sanskryckiej, dworski poemat epicki;
[sanskr. mahākāvya ‘wielki poemat’],
mahakawja
Encyklopedia PWN
utwór o akcji opartej na indyjskiej tradycji epickiej (Mahabharata, Ramajana, purany, legendy buddyjskie i dźinijskie), rzadziej na wydarzeniach hist. (dzieje patrona autora); opowiada o zmaganiach pełnego cnót bohatera z niegodziwym wrogiem, przeciwnościami losu i/lub samym sobą, ostatecznie uwieńczonych całkowitym zwycięstwem; zawiera liczne, długie opisy tła zdarzeń i sytuacji o ustalonych przez tradycję gatunku tematach (miasto, ocean, góra; pory roku, wieczór, poranek; przechadzka zakochanych, ich kąpiel, picie wina, zespolenie miłosne, ślub, narodziny syna; wymarsz armii z miasta, jej przemarsz przez kraj, rozbijanie obozu, bitwa); obfituje również w długie wypowiedzi postaci, najczęściej osadzone w kontekście narady i przybycia posła; najstarsze znane m. to Buddhaćarita [‘żywot Buddy’] i Saundarananda [‘poemat o pięknym Nandzie’] Aśwaghoszy (I w. n.e.); w klas. Indiach najbardziej podziwiano utwory Kumarasambhawa [‘narodziny Kumary’] i Raghuwanśa [‘ród Raghu’] Kalidasy (V w.), Kiratardźunija [‘poemat o Ardźunie i Kiracie’] Bharawiego (VI w.) oraz Śiśupalawadha [‘zabicie Śiśupali’] Maghy (VII w.); wysoko ceniono także dzieła Bhattiego (VII w.), Kumaradasy (VII w.), Ratnakary (IX w.), Bilhany (XI w.) i Śriharszy (XII w.).
