kissa

kissa

[arab., ‘opowieść’],

w literaturze pendżabskiej: 1) lud. opowieść o zakazanej miłości, 2) narracyjny poemat miłosny lub bohaterski łączący elementy sanskryckich poematów typu mahakawja i perskich masnawi;

k. miłosne opiewają tragiczne losy kochanków znanych z tradycyjnych lud. wątków pendżabskich (np. Hir i Randźha, Mirza i Sahiban czy Sohni i Mahinwal), rozsławionych przez kulturę islamu (Lajla i Madżnun, Szirin i Farhad), a nawet tak odległych kulturowo, jak Jusuf i Zulejka; k. bohaterskie (Radźa Rasalu, Puran Bhagat) to gł. opowieści o moralnych dylematach bohaterów; tworzone przede wszystkim przez muzułmanów — w okresie rozkwitu sikhijskiej literatury rel. — dały początek świeckiemu nurtowi literatury pendżabskiej; najstarsza zachowana w całości k. to Hir Damodara z XVI w.; za najwybitniejsze osiągnięcie tego gatunku uznaje się Hir Waris Śaha z XVIII w.; wraz z rozwojem w literaturze pendżabskiej powieści i opowiadania (pocz. XX w.) tradycja k. jako formy lit. wygasła, przetrwały natomiast charakterystyczne motywy, bohaterowie i sposób ujęcia tematu.