kulty astralne

kulty astralne, astrolatria,

znane już od czasów paleolitycznych, powszechne w wielu kulturach kulty gwiazd i gwiazdozbiorów;

przedmiotem rel. czci stawały się przede wszystkim najbardziej jasne lub charakterystyczne gwiazdy lub ich konstelacje; wśród ludów pasterskich, roln. i mor. kulty koncentrowały się na tych gwiazdach, które ułatwiały orientację w czasie, w terenie czy na morzu. Kulty astralne polegają na oddawaniu czci: 1) samym ciałom niebieskim: gwiazdom (np. Syriusz), gwiazdozbiorom (np. Wielka Niedźwiedzica i Mała Niedźwiedzica, Plejady, konstelacja Oriona), planetom (Wenus, Mars, Saturn, Merkury), kometom i meteor(yt)om, a w szerszym znaczeniu także Słońcu i Księżycowi; 2) ich personifikacjom (np. planeta Wenus czczona jako sumer. Inanna, semicka Isztar i Asztarte; gwiazda Syriusz czczona w Egipcie jako bogini Sopdet/Sotis) lub duchom (np. zmarłych przodków); 3) bóstwom (herosom) uznawanym za przeniesionych na niebo władców lub mieszkańców ciał astralnych (gr. cykle mityczne o bliźniakach Kastorze i Polluksie, Kasjopei, Andromedzie, Kallisto itp.). Kulty astralne są obecne w większości religii politeistycznych, jednak w największym stopniu rozwinęły się w staroż. kulturach Mezopotamii, ludów śródziemnomor., Chin, Indii oraz cywilizacji Majów, Azteków, Inków, co wiązało się z rozwojem u tych ludów astronomii i astrologii.