Obowiązujące w k. zasady zawiera w większości
Natjaśastra [‘traktat o teatrze’] Bharaty (powstały ok. III w.). Choreografia i gra aktorów (recytacja i melorecytacja, ruch ciała, mimika twarzy i dokładny język gestów rąk, uwzględniający wszelkie zasady gramatyczne, np. końcówki deklinacyjne i koniugacyjne) są ściśle skodyfikowane. Istotnym elementem jest muzyka (bębny mirawu i edakka). Pewne reformy w k. wprowadził król i dramatopisarz Kulaśekhara Warman, wespół ze swym min. Tolanem (wyeksponowanie roli wesołka Widuszaki, wprowadzenie lokalnego języka malajalam do niektórych partii przedstawień). Repertuar w tym teatrze tworzą klas. dramaty sanskryckie, przede wszystkim: Bhasy (IV w.), Kalidasy (V w.), Mahendrawikramy Warmana (VII w.), a także Śaktibhadry (IX w.), Kulaśekhary Warmana (IX–X w.). Do tradycji k. należy wystawianie tylko jednego aktu sztuki (trwa to kilka do kilkudziesięciu dni); jego prezentacja jest poprzedzona wieloma czynnościami wstępnymi o charakterze rytualnym, a także określonymi działaniami scenicznymi (
parappatu — przedstawienie postaci, i
nirwahana — przypomnienie dziejów postaci, do momentu opisywanego w przedstawianym akcie). Scena jest pozbawiona dekoracji, z jej przodu stoi lampa oliwna (3 knoty symbolizują trójcę bogów indyjskich: Brahmę, Śiwę, Wisznu), którą zapala się, przed rozpoczęciem przedstawienia, ogniem przyniesionym z najświętszego miejsca świątyni, gdzie jest umieszczony wizerunek boga. Przedstawienia rozpoczynają się zazwyczaj wieczorem. W tradycji k. aktorzy i aktorki mają też swoje solowe występy:
Ćakjar kuttu — prezentacja Widuszaki i opowieści puranicznych, oraz
Nangjar — przedstawianie dziejów boga Kryszny.